Μετάβαση στο περιεχόμενο

Δυστύχημα ρώσικου αεροσκάφους Τουπόλεφ (2016)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Δυστύχημα Ρωσικού αεροσκάφους "Τουπόλεφ" (2016)

Το Τουπόλεφ 154Β-2 κατά τη διάρκεια προσγείωσης τον Μάιο του 2016.
Ημερομηνία 25 Δεκεμβρίου 2016
Τόπος Μαύρη Θάλασσα, (1,5 χιλιόμετρο έξω απο τις ακτές του Σότσι.)
Συντεταγμένες 43°25′30″N 39°50′13″E / 43.42500°N 39.83694°E / 43.42500; 39.83694Συντεταγμένες: 43°25′30″N 39°50′13″E / 43.42500°N 39.83694°E / 43.42500; 39.83694
Αιτία σε έρευνα
Ιδιοκτήτης Πολεμική Αεροπορία της Ρωσίας
Αριθμός νηολογίου αεροσκάφους RA-85572
Από Αεροδρόμιο Τσαβλόφσκι
Προς Αεροπορική βάση Χμέμεϊν
Επιβάτες 84
Πλήρωμα 8
Νεκροί 92
Τραυματίες -
Επιζώντες -


Στις 25 Δεκεμβρίου 2016, ένα αεροπλάνο Τουπόλεφ 154Β-2, που ανήκε στη Ρωσική Πολεμική Αεροπορία κατέπεσε στη Μαύρη Θάλασσα, ανοιχτά του Σότσι.

Το συγκεκριμένο αεροσκάφος είχε ως προορισμό την αεροπορική βάση του Χμέμεϊν, στη Συρία. Το αεροσκάφος είχε σταματήσει στο Σότσι για ανεφοδιασμό καυσίμου, πριν αναχωρήσει για τον προορισμό του.

Στο αεροσκάφος υπήρχαν 84 επιβάτες και 8 μέλη του πληρώματος. Δεν υπήρξαν επιζώντες.

Ταυτότητα του αεροσκάφους

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Τουπόλεφ 154Β-2, εκτελούσε πτήσεις απο το 1983 και είχε ολοκληρώσει έως την πτώση του 6,689 ώρες συνολικά[1].

Πανοραμική άποψη του γεγονότος όπως την απεικονίζει το Ρωσικό Υπουργείο Αμύνης.

Το αεροσκάφος έπεσε στις 05:27 το ξημέρωμα (ώρα Ρωσίας), 1,5 χιλιόμετρο μακριά απο τις ακτές του Σότσι. Μέρη του αεροσκάφους εντοπίστηκαν σε βάθος μεταξύ 50 και 70 μέτρων. Δεν υπήρξαν επιζώντες.

Οι περισσότεροι από τους επιβάτες ήταν στρατιωτικοί. Ανάμεσα στους επιβαίνοντες ήταν και το στρατιωτικό Μουσικό σώμα του Ρώσικου Στρατού, με επικεφαλής τον Βαλερί Χαλίλοφ καθώς και η ακτιβίστρια Ελισαβέτα Γλίνκα[2], και ο στρατιωτικός Άντον Γκουμπάνκοφ, εφτά Στρατιώτες, και έντεκα άτομα πολιτικού προσωπικού. Η αποστολή του Υπουργείου ήταν ο εορτασμός του 2017 με ειδικές τελετές για τις δυνάμεις του Ρώσικου Στρατού[3].

Μετά το δυστύχημα οι Ρωσικές Αρχές, ξεκίνησαν την έρευνα με κύριο ύποπτο λόγο, την τρομοκρατία. Στις 27 Δεκεμβρίου εντόπισαν τα δύο απο τα τρία "μαύρα κουτιά" του αεροσκάφους, τα οποία στάλθηκαν στη Μόσχα για ανάλυση. Την 28η Δεκεμβρίου, 17 πτώματα ανακαλύφτηκαν. Στις 29 Δεκεμβρίου, ανακάλυψαν το τρίτο "μαύρο κουτί" το οποίο όμως είχε καταστραφεί. Οι υποψίες για τρομοκρατική ενέργεια έσβησαν καταλήγωντας στο πόρισμα πιθανού ανθρώπινου λάθους ή μηχανικής βλάβης [4]. Όλα τα αεροσκάφη ιδίου τύπου, για αποφυγή παρόμοιων περιστατικών προσγειώθηκαν μετα απο απόφαση[5].

Στις κάμερες παρακολούθησης στο λιμάνι του Σότσι, καταγράφηκε μια λάμψη πριν την πτώση του αεροσκάφους, το οποίο στη συνέχεια έγειρε κατα 180 μοίρες και τελικά έπεσε στη θάλασσα. Τα τελευταία λόγια ενός μέλους του πληρώματος ήταν Αρχηγέ, προσγειωνόμαστε. Οι έρευνες για τα αίτια της πτώσης επικεντρώνονται στα πτερύγια του αεροσκάφους. [6]. Επίσης, αποκαλύφθηκε πως δεν υπήρξε καμία έκρηξη εντός του αεροσκάφους[7].

Ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν, κήρυξε την 26η Δεκεμβρίου, Ημέρα Πένθους[8].

  1. «Aircraft accident Tupolev description». ASN. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2017. 
  2. «"Dr. Liza" of Cabot dies in Russian plane crash». Times Argus. 25 Δεκεμβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2017. 
  3. «Putin declares national day of mourning over Russia military plane crash». The Straits Times. 25 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2017. 
  4. «Pilot error or technical fault caused Russia plane crash». ITV. 26 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2017. 
  5. «Russia grounds all Tupolev 154s after jet crash». PressTV. 27 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2017. 
  6. «Russia plane crash:Flight recorder reveals faulty wing flaps to blame». BBC. 28 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2017. 
  7. «TASS: World - Defence Minitsry:Terror attack version in Tu-154 crash probe not roled out». TASS. 29 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2017. 
  8. «Russia observes day of mourning for crash victims». New York Times. 26 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2017.